Zuster Nonette had me gewaarschuwd dat ik niet alleen de stad in mocht gaan, maar ik moest even ontsnappen aan de geur van de dood. Deze laatste maand was hopeloos; hoe kon ik denken dat ik geschikt was voor een leven bij de zusters Augustinessen? Dat de wens van mijn moeder voldoende was om mij staande te houden? Om me te weren tegen de pokdalige lijven, de schokkende ledematen, het bebloede gelaat? Ik dacht de eerste dagen dat ik wel zou wennen, maar nu ik inmiddels iets langer dan een maand hielp in het hospice van gravin Johanna van Vlaanderen, durf ik dat niet meer te zeggen. Lees verder